Mijn naam is Noelle Mes. Al van kinds af aan heb ik een honger gehad tot leren. Helaas schuurde mijn interesses nogal eens met wat docenten vonden dat ik moest leren, als ook de manier waarop.
Ik was altijd bezig met manieren bedenken waarop leren leuker kon zijn. Zo probeerde ik de te leren tekst in een liedje te zetten. Al snel kwam ik erachter dat dit enorm tijdrovend was, en het eerste liedje is dan ook nooit afgemaakt. Een samenvatting heeft ook nooit het eind gehaald. Ik heb bewegend leren geprobeerd (ik probeerde mezelf te leren typen door mijn zelfbedachte methode: “ritmisch typen”, ik typ nog steeds met 6 vingers), als ook leren in een stille omgeving, leren met muziek op (verschillende genres) en zelfs leren in een sterk geparfumeerde ruimte. Telkens wanneer ik ergens hoorde van een andere manier van leren, dan dook ik daar vol enthousiasme op.
Mijn economische, wiskundige, geschiedkundige, politieke, onderwijskundige en rechten studies die ik gevolgd heb, vond ik allemaal reuze interessant, en bleken een grote gemene deler te hebben: het was een speelveld om te leren leren.
Gek genoeg is er voor leren leren nauwelijks aandacht op instellingen die leerkrachten voorbereiden op hun vak. De aankomende leerkracht leert vooral wát de leerling straks moet leren, en ook wel waaróm, maar hóe blijft gek genoeg een raadsel… Ja, er is ruimte voor didactische modellen. Maar hoe leert een kind dan vervolgens zelf te leren?
In groep 5 krijgt het kind voor het eerst een toets geschiedenis. De leerkracht geeft de stof mee naar huis en zegt dan: succes! Goed leren he!
Ehh.. Hoe doe je dat dan?
Toen ik zelf de Pabo volgde, verbaasde het mij dat hier geen aandacht aan besteed werd. De jaren dat ik voor de klas stond, bleek daar ook in de praktijk weinig tot geen aandacht aan besteed te worden. Er waren geen studiedagen over dit onderwerp. Kinderen met witte, hoogopgeleide ouders, hadden nu ook automatisch een grotere kans van slagen. De hulp moest namelijk vanuit huis komen. Deze kinderen hadden al een voorsprong. De woordenschat is groter, dus de tekst die ze meekrijgen is voor hen al beter te begrijpen. Hoe kun je nou verwachten van een ouder die zelf net het basisonderwijs heeft afgerond, dat het zijn of haar kind wel even helpt met leren?
De frustratie dwong mij tot dieper onderzoek. Boek na boek verslond ik. De bibliografie werd mijn favoriete hoofdstuk. Ik las niet alleen de boeken, maar ook de boeken waarnaar verwezen werd. Ik luisterde podcast, luisterboeken en keek TED-talks en documentaires. Ik ging in gesprek met neurologen en bestudeerde zelfs mijn eigen brein!
Met als resultaat dat ik oprecht kan stellen dat ik jou kan helpen. Mijn missie is er samen met jou voor te zorgen dat elk kind de kans krijgt om te leren.